Robert Pierik is als chirurg verbonden aan het Isala ziekenhuis in Zwolle. Hij heeft daarnaast meerdere bestuursfuncties verricht en is bovendien ook nog  schrijver van een heuse ziekenhuisroman. Onder de titel ‘Snijgeil’ geeft hij zijn lezers een lang niet altijd flatteuze inkijk in de gewoontes en mores binnen operatiekamers. Maar daar gaan we het nu niet over hebben. Of misschien toch wel. Want juist over die mores en gewoontes hebben we het als wij met hem over psychologische veiligheid spreken. 

Dat organisaties er weinig florissant bij staan als het gaat om psychologische veiligheid is bekend. Uit onderzoek onder ruim vijfduizend medewerkers van EnergyFinder weten we dat het gemiddelde indexcijfer niet hoger is dan 53%. In schooltermen verteld: een onvoldoende. Wat misschien nóg opvallender is dat dit gemiddelde door de jaren heen niet verbetert maar juist verslechtert. In 2014 bedroeg het gemiddelde namelijk 66%. Reden genoeg om na te gaan hoe de vlag er in coronatijd bijhangt.

Psychologische veiligheid is geen doel, maar een middel. Om het verschil te maken en samen te bereiken wat je wilt. De drang om het verschil te maken, begint bij het erkennen van een verbeterbehoefte. Je hebt ambities, probeert deze te visualiseren en denkt na over hoe je ze kunt bereiken. Je praat erover met anderen, die hopelijk net zo enthousiast worden als jij. Uiteindelijk ga je samen met het organiseren van vlammende veiligheid aan de slag om het nieuwe idee of ontwerp tot leven te brengen. Daarvoor kun je niet zonder autonomie, zelfvertrouwen, zelfdiscipline en progressiegericht werken.
In deze blog gaan we in op autonomie en zelfvertrouwen en de invloed op inclusie. Wat is autonomie? Hoe is dit verbonden aan zelfvertrouwen? En hoe werkt dat op het gevoel van inclusie?